Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΥ
Πάντα διαφωνούμε όταν στηνόμαστε μπροστά στην τηλεόραση. Εκείνη, από μικρή, προτιμούσε τα δακρύβρεχτα. Εμένα, μου έφερναν ναυτία. Πάντα προτιμούσα την περιπέτεια. Πιστολίδι, ληστές, κυνηγητά... Τον Μπελμοντό να γυρίζει τις επικίνδυνες σκηνές χωρίς κασκαντέρ... Μου αρέσει το αίμα να τρέχει στην τηλεόραση. Πρέπει να το δω, μου φαίνεται, με κανέναν καλό ψυχίατρο...
Αντίθετα, στην πραγματική ζωή, μου χαλάει η μέρα ακόμα κι αν ανοίξει ρουθούνι. Δεν ξέρω πώς γίνεται και στην τηλεόραση μου αρέσουν τα αίματα, ενώ στην πραγματική ζωή, καθόλου.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με την ασφάλιση, μου έλεγε ένας φίλος, ασφαλιστής. «Πώς έτσι, δηλαδή;», του λέω. «Σας αρέσουν τα αίματα μόνο στην τηλεόραση και όχι στην πραγματικότητα;»